Dirk-Siert Schoonman, bestuurslid Unie van Waterschappen: “De stikstofcrisis heeft ons werk als waterbeheerder het afgelopen jaar flink belemmerd. Denk hierbij aan dijkversterkingen en herinrichtingsprojecten van sloten en beken. We realiseren ons dat onze projecten alleen door kunnen gaan als de stikstofuitstoot daalt en de natuur kan herstellen. De stikstofwet legt de basis voor een robuuste, bestendige oplossing voor het probleem: de uitstoot naar beneden en de natuur verbeteren.”
De Wet stikstofreductie en natuurverbetering, zoals de wet voluit heet, regelt dat de totale uitstoot van stikstof flink omlaag moet. In 2025 moet 40 procent van de natuur die gevoelig is voor stikstof weer gezond zijn. In 2030 is dat 50 procent en in 2035 zo’n 74 procent. Om een vergunning te krijgen voor een project moet je vooraf aan kunnen tonen dat er geen toename van stikstofneerslag plaatsvindt in een van de beschermde natuurgebieden.
Investeringen
Tot 2030 stelt het kabinet in totaal 6 miljard euro beschikbaar voor de uitvoering van het stikstofbeleid. De helft daarvan is bestemd voor het herstel van de natuur. 2 miljard euro gaat naar maatregelen om de uitstoot te beperken. De overige 1 miljard euro is bedoeld om de bouw duurzamer te maken en om compenserende maatregelen te nemen voor bouwprojecten.
Meer natuurherstel
Minister Schouten bereikte een akkoord met de oppositiepartijen in de Tweede Kamer over de inhoud van de wet door de doelen van stikstofreductie aan te scherpen. “Waterschappen waarderen de gedane amendementen, omdat we het belang onderschrijven van een stevige doelstelling voor natuurherstel. Zonder natuurherstel is er ook geen ruimte voor economische en maatschappelijke ontwikkelingen”, aldus Schoonman.
Regie van het Rijk
Met de stikstofwet is volgens de waterschappen een belangrijke stap in de goede richting gezet. Voor de uitvoering van de plannen vragen de waterschappen het Rijk echter om regie te nemen in de doorvertaling van de doelstellingen naar de regio. Schoonman: “Waterschappen gaan ervan uit dat deze doorvertaling naar de regio niet leidt tot grote verschillen in provinciale regels. Het watersysteem houdt immers niet op bij de provinciegrens.”
